alicem burda 8 aylık,yeni oturmaya başladığı aylardı.Doktor bizi nasılda korkutmuştu;emeklemesi lazım,kansızlık için hemotolojiye gitmeniz lazım vs.vs..nasıl bir çöküntüye uğramışsam bilemiyorum,doktor neyiniz var iyimisiniz oturun biraz deyince kendimi toparlamaya çalışarak iki bebeiğmle tek başıma ordan eve nasıl varacağımı düşünmeye başladım.
ogün eve nasıl gittiğimi hiç sormayın,ve diğer günler nasıl geçtiğini de.telaşlarım,korkularım,kaygılarım,yetersizlik duygum,beceriksizliğim tavan yapmıştı.
bunlar hep kaybettiklerim yüzünden iyice pekişti.(şimdi korkuları olan pimpirikli biri oldum çıktı.)
bir kamp dönemiydi benim için;ilacına, yemesine ,güneşlemesine, takık bir durumdaydım.bu yüzden etraftakilerle az atışmadım,yok abartıyormuşum,yok falancanın çocuğu böyleymiş,şöyleymiş...kimin ne dediğine takılmıyordum;ben içime sinen, doğru olduğunu öngördüğüm şeyi yapmaya özen gösteriyordum.sadece ailedekilerin söylemleri beni yoruyordu,her yaptığımı, nedeniyle savunmak zorundaydım.evdekiler anlamıyorsa dışardakilerin anlamasını beklemiyordum...4-5 ay sonra değerlerimiz iyi olmaya başladı hatta ilacımızıda kestik.şuan ilaçsız sadece gıda destekli kan değerlerini stabil tutmaya çalışıyoruz.2012 ocağında tekrar kontrol olmamaız gerekiyor,ama yine tırsmaya başladım;hem kreşe gittiği için,hem son zamanlarda işyerinin yoğunluğundan dolayı pek ilgilenemedim beslenmesiyle..umarım değerlerimiz düşmemiştir.
endişenin olacağa faydası yokmuş deyip biran önce ,iyi dilek ve niyetlerimizle doktora gitsek iyi olur:))
